ζωή ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Απεβίωσε στην ηλικία των 26 ετών κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Όλες οι συνθέσεις του, ανάμεσα στις οποίες και δύο λυρικές όπερες, εξαφανίστηκαν. Ένα μυστήριο στην Αργεντινή των αρχών του 20ου αιώνα.
Rodolfo Zanni: ο «Mozart της Αργεντινής»; Του Giuseppe Zanni Η αφίσα έξω από το θέατρο Κολόν του Μπουένος Άιρες ανακοινώνει ότι εκείνο το βράδυ, 16 Σεπτεμβρίου του 1922, θα δινόταν ένα Μεγάλο Συμφωνικό Κοντσέρτο που θα μείνει στα χρονικά ως ένα εξαιρετικό γεγονός που καθιερώνει ένα νέο αργεντινό μουσικό, γιό ιταλών μεταναστών. Ο Ροδόλφος Τζάννι, συνθέτης και πιανίστας, που είναι μόνο 20 ετών έχει μπροστά του μία ορχήστρα αποτελούμενη από 120 καθηγητές και 100 χορωδούς και στο πρόγραμμα είναι έργα γραμμένα αποκλειστικά από αυτόν. Διευθύνει προς τιμήν του εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας της Αργεντινής Τορκουάτο Ντε Αλβεάρ και της γοητευτικής συζύγου του της υψίφωνης Ρεγκίνα Πασίνι. Η βραδιά είναι εξαιρετική, ανακοινώθηκε με επιμονή τις προηγούμενες μέρες και οι σχολιασμοί θα διαρκέσουν πολλές μέρες μετά την εκδήλωση: θα μιλάνε για την επιτυχία του επιφανούς νεαρού μαέστρου που το κοινό αποθέωσε, αλλά δεν θα λείψουν και οι απορριπτικές κριτικές που η αγριότητά τους αποκαλύπτει την αποστροφή και το φθόνο που έθρεψε η επιτυχία.
Έμοιαζε ότι η κατακυρωμένη καριέρα του είχε φθάσει στο απόγειό της. Σε φυσιολογικές συνθήκες θα περίμενε κανείς μια συνέχιση σε ύψιστα επίπεδα στα σημαντικότερα θέατρα και αίθουσες κοντσέρτων κι όχι μόνο στο εσωτερικό. Αλλά δε συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά. Μετά από εκείνη την ημέρα πέφτει μια πυκνή ομιχλώδης σιωπή που λύει, αγνοεί και σβήνει το γεγονός, εξορίζοντας στην ανωνυμία τον τόσο αποθεωμένο καλλιτέχνη. Οι επόμενες γενιές θα αναρωτηθούν το γιατί αλλά μάταια: δε βρίσκονται απαντήσεις. Λίγα γνωρίζουμε για τη ζωή του. Τον βρίσκουμε στα 1924 στο λιμάνι του Μπουένος Άυρες να υποδέχεται το πλοίο Ιτάλια διευθύνοντας την φιλαρμονική του Μπουένος Άυρες που παίζει τον ύμνο του Ιτάλια Νόβα προς τιμήν της άφιξης. Πρόκειται για την πιο σημαντική διαφημιστική κρουαζιέρα του φασιστικού καθεστώτος στη Λατινική Αμερική υπό την αιγίδα του Μουσσολίνι και με τις ευλογίες του Ντ’ Αννούντσιο. Πεθαίνει αναπάντεχα (από πνευμονία σύμφωνα με το ιατρικό πιστοποιητικό) στην Κόρδοβα στις 12 Δεκεμβρίου του 1927. Είναι μόνο 26 ετών αλλά αφήνει πίσω του τα ίχνη μίας ακαταπόνητης δραστηριότητας, ένα τεράστιο έργο. Θάβεται σε μη καθαγιασμένο και ανώνυμο έδαφος στο νεκροταφείο του Αγίου Ιερόνυμου που προορίζεται για τους διαφωνούντες (disidentes) και μετά από λίγα χρόνια τα οστά του εκταφιάζονται και δεν ξέρει κανείς που μεταφέρονται. Το σώμα του δε βρίσκεται. Δε βρίσκεται σχεδόν καμία από τις εκατό και πλέον συνθέσεις του ανάμεσα σε ποιήματα, συμφωνίες, μπαλέτα, σονάτες και δύο λυρικά έργα: Γλυκερία (σε δικό του λιμπρέτο) και Ροσμούνδα (σε λιμπρέτο του Σεμ Μπενέλλι).
Μα ποιος ήταν ο Ροδόλφος Τζάννι;
Το περιοδικό «Sonidos Argentinos» που στο επετειακό τεύχος για τα 200 χρόνια του Έθνους τον παρουσιάζει ως μία από τις πιο αινιγματικές και συναρπαστικές προσωπικότητες της χώρας, γράφει: «ένας Αργεντινός Μότσαρτ ;», προσθέτοντας ότι « ελάχιστοι μουσικόφιλοι ή μουσικοί θα ομολογήσουν ότι άκουσαν, έστω κάποια φορά, για ένα πρόσωπο που φώτισε με τις επιτυχίες του τους ακροατές στην Αργεντινή και στα γειτονικά κράτη τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα». Έζησε μόλις 26 χρόνια (όσο κι ο Περγκολέζι, 9 λιγότερα από το Μότσαρτ και 5 λιγότερα από τον Σούμπερτ) και το ταλέντο του ήταν τόσο εκθαμβωτικό ώστε να τραβήξει την προσοχή ενός θρυλικού Ευρωπαίου διευθυντή ορχήστρας της εποχής: του Φέλιξ Βάινγκάρτνερ (1863-1942), του αγαπημένου μαθητή του Λίστ. 
Rodolfo Zanni: ο «Mozart της Αργεντινής»; Του Giuseppe Zanni Η αφίσα έξω από το θέατρο Κολόν του Μπουένος Άιρες ανακοινώνει ότι εκείνο το βράδυ, 16 Σεπτεμβρίου του 1922, θα δινόταν ένα Μεγάλο Συμφωνικό Κοντσέρτο που θα μείνει στα χρονικά ως ένα εξαιρετικό γεγονός που καθιερώνει ένα νέο αργεντινό μουσικό, γιό ιταλών μεταναστών. Ο Ροδόλφος Τζάννι, συνθέτης και πιανίστας, που είναι μόνο 20 ετών έχει μπροστά του μία ορχήστρα αποτελούμενη από 120 καθηγητές και 100 χορωδούς και στο πρόγραμμα είναι έργα γραμμένα αποκλειστικά από αυτόν. Διευθύνει προς τιμήν του εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας της Αργεντινής Τορκουάτο Ντε Αλβεάρ και της γοητευτικής συζύγου του της υψίφωνης Ρεγκίνα Πασίνι. Η βραδιά είναι εξαιρετική, ανακοινώθηκε με επιμονή τις προηγούμενες μέρες και οι σχολιασμοί θα διαρκέσουν πολλές μέρες μετά την εκδήλωση: θα μιλάνε για την επιτυχία του επιφανούς νεαρού μαέστρου που το κοινό αποθέωσε, αλλά δεν θα λείψουν και οι απορριπτικές κριτικές που η αγριότητά τους αποκαλύπτει την αποστροφή και το φθόνο που έθρεψε η επιτυχία.
Έμοιαζε ότι η κατακυρωμένη καριέρα του είχε φθάσει στο απόγειό της. Σε φυσιολογικές συνθήκες θα περίμενε κανείς μια συνέχιση σε ύψιστα επίπεδα στα σημαντικότερα θέατρα και αίθουσες κοντσέρτων κι όχι μόνο στο εσωτερικό. Αλλά δε συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά. Μετά από εκείνη την ημέρα πέφτει μια πυκνή ομιχλώδης σιωπή που λύει, αγνοεί και σβήνει το γεγονός, εξορίζοντας στην ανωνυμία τον τόσο αποθεωμένο καλλιτέχνη. Οι επόμενες γενιές θα αναρωτηθούν το γιατί αλλά μάταια: δε βρίσκονται απαντήσεις. Λίγα γνωρίζουμε για τη ζωή του. Τον βρίσκουμε στα 1924 στο λιμάνι του Μπουένος Άυρες να υποδέχεται το πλοίο Ιτάλια διευθύνοντας την φιλαρμονική του Μπουένος Άυρες που παίζει τον ύμνο του Ιτάλια Νόβα προς τιμήν της άφιξης. Πρόκειται για την πιο σημαντική διαφημιστική κρουαζιέρα του φασιστικού καθεστώτος στη Λατινική Αμερική υπό την αιγίδα του Μουσσολίνι και με τις ευλογίες του Ντ’ Αννούντσιο. Πεθαίνει αναπάντεχα (από πνευμονία σύμφωνα με το ιατρικό πιστοποιητικό) στην Κόρδοβα στις 12 Δεκεμβρίου του 1927. Είναι μόνο 26 ετών αλλά αφήνει πίσω του τα ίχνη μίας ακαταπόνητης δραστηριότητας, ένα τεράστιο έργο. Θάβεται σε μη καθαγιασμένο και ανώνυμο έδαφος στο νεκροταφείο του Αγίου Ιερόνυμου που προορίζεται για τους διαφωνούντες (disidentes) και μετά από λίγα χρόνια τα οστά του εκταφιάζονται και δεν ξέρει κανείς που μεταφέρονται. Το σώμα του δε βρίσκεται. Δε βρίσκεται σχεδόν καμία από τις εκατό και πλέον συνθέσεις του ανάμεσα σε ποιήματα, συμφωνίες, μπαλέτα, σονάτες και δύο λυρικά έργα: Γλυκερία (σε δικό του λιμπρέτο) και Ροσμούνδα (σε λιμπρέτο του Σεμ Μπενέλλι).
Μα ποιος ήταν ο Ροδόλφος Τζάννι;
Το περιοδικό «Sonidos Argentinos» που στο επετειακό τεύχος για τα 200 χρόνια του Έθνους τον παρουσιάζει ως μία από τις πιο αινιγματικές και συναρπαστικές προσωπικότητες της χώρας, γράφει: «ένας Αργεντινός Μότσαρτ ;», προσθέτοντας ότι « ελάχιστοι μουσικόφιλοι ή μουσικοί θα ομολογήσουν ότι άκουσαν, έστω κάποια φορά, για ένα πρόσωπο που φώτισε με τις επιτυχίες του τους ακροατές στην Αργεντινή και στα γειτονικά κράτη τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα». Έζησε μόλις 26 χρόνια (όσο κι ο Περγκολέζι, 9 λιγότερα από το Μότσαρτ και 5 λιγότερα από τον Σούμπερτ) και το ταλέντο του ήταν τόσο εκθαμβωτικό ώστε να τραβήξει την προσοχή ενός θρυλικού Ευρωπαίου διευθυντή ορχήστρας της εποχής: του Φέλιξ Βάινγκάρτνερ (1863-1942), του αγαπημένου μαθητή του Λίστ. 